 |
1880'li yıllarda Camille Claudel İngiliz çağdaşı Jessie
Lipscomb ile bir atolye tutarlar
Onların, heykel yaratı sürecinden bir bölümü görüyoruz. |
”Akıl hastanesi! evim diyebileceğim bir yere sahip olma hakkım bile yok! Onların keyfine kalmış işim! bu, kadının sömürülmesi, sanatçının ölesiye ezilmesi… Mahsus kaçırdılar beni, onlara tıkıldığım yerde fikir vereyim diye, yaratıcılıklarının ne kadar sınırlı olduğunu biliyorlar çünkü.
Kurtların kemirdiği bir lahana gibiyim şimdi, yeni filizlenen her yaprağımı büyük bir oburlukla mideye indiriyorlar…
Bilmiyorum, kaç yıl oldu buraya kapatılalı, ama tüm hayatım boyunca ürettiğim eserlere sahip çıktıktan sonra şimdi de kendilerinin hak ettikleri hapishane hayatını bana yaşatıyorlar…
Bütün bunlar Rodin şeytanının başının altından çıkıyor, kafasında bir tek düşünce vardı zaten kendisi öldükten sonra benim sanatçı olarak atılım yapıp onu aşmam, bunu engellemek için de yaşarken olduğu gibi ölümünden sonra da ben hep mutsuz kalmalıydım… Her bakımdan başarıya ulaştı işte! bu esaretten çok sıkılıyorum… eve hiç dönemeyecek miyim, Paul?”
“Bu kadar yalnız kalmak için ne yaptım?”
(Camille Claudel’in akıl hastanesinden oyun yazarı kardeşi Paul Claudel’e yazdığı mektup)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder